Poznańskie Targi Piwne 2014 stały się już historią

Zastanawiałem się, czy zrobić na wpis na temat targów piwnych w Poznaniu, bowiem postanowiłem tam pojechać bardziej w celach towarzyskich niż po to, by skrupulatnie gromadzić materiał do relacji (materiał zdjęciowy, szczegółowe opisy zdegustowanych piw, itp.). Jednak o tak dobrej imprezie grzechem byłoby nie napisać paru zdań, a przecież sporo fotorelacji wrzucili już inni (piwni blogerzy i nie tylko). Zatem jeśli nie przeszkadza Wam „luźna” forma tego wpisu (praktycznie bez zdjęć), czytajcie dalej.

Na Targach miałem przyjemność pojawić się w piątek po południu i w sobotę rano. Pierwsze co rzuciło się w oczy to rozmiar pawilonu, w którym odbywała się impreza. Był znacznie większy od ubiegłorocznego i pomimo, że ludzi było sporo – zwłaszcza w godzinach wieczornych – wysoka frekwencja była najbardziej odczuwalna w kolejce do toalety i po jedzenie przy food truckach. Poza tym, tłum „rozchodził się po kościach”. W zeszłym roku ilość osób zdawała się być o wiele bardziej przytłaczająca, co wynikało z większych ograniczeń przestrzennych terenu wydarzenia. Drugą rzeczą, która była wyraźnie widoczna od momentu wejścia na teren imprezy była ilość stoisk. Było ich znacznie więcej niż rok temu. Wystawiały się browary, których było kilkadziesiąt (od dużych po małe, polskie i zagraniczne). Do tego wystawiały hurtownie i dystrybutorzy, a swoje stoiska miały też sklepy specjalistyczne i puby (były wśród nich także te spoza Poznania). Oferta piwna była bardzo urozmaicona i na pewno każdy znalazł tam coś dla siebie. Było kilkanaście piw premierowych, sporo nowości, nie brakowało też perełek. Obok piwa, na kilku stoiskach można było nabyć cydr.

W tym roku tak się złożyło, że podczas każdego z dwóch dni, kiedy byłem na Targach miałem okazję celebrować je w innym towarzystwie – a pewnie gdybym wybrał się w niedzielę, to trend ten byłby podtrzymany, jednak życie miało wobec mnie inne plany, a mianowicie uroczystość rodzinną.

Mój plan na targi był prosty. Cieszyć się imprezą, zdegustować rozmaite piwa i przytargać w plecaku przynajmniej kilkanaście butelek; czy to nowości, czy jakichś ciekawych wypustów z Polski i/lub zagranicy. Aspekt piwny takich imprez to jedna rzecz, a druga to ich wymiar społeczny. To tutaj spotykają się pasjonaci, którzy mogą wymieniać się doświadczeniem, swoimi spostrzeżeniami i uwagami w zależności od tego jak ukierunkowane jest ich piwne hobby – czy to kolekcjonerzy, degustatorzy, piwowarzy, etc. Udało mi się porozmawiać z kilkoma ciekawymi osobami z którymi toczyliśmy rozmaite dysputy dotyczące piwa i nie tylko. Z jednym zapoznanym kolegą umówiłem się na wspólne warzenie i już ogarniamy jakąś dobrą recepturę. Zwłaszcza w sobotę doświadczyłem prawdziwej burzy mózgów piwnych pasjonatów. To właśnie na takich imprezach piwni maniacy czują się ryby w wodzie, bo odnajdują na nich ludzi dzielących tę samą pasję i na pewno nie są tam wyobcowanymi lub niezrozumianymi jak to czasem, niestety, w życiu bywa...

Podobało mi się, też to, że w odróżnieniu od zeszłego roku, pojawiło się dużo więcej przedstawicieli browarów. Można było porozmawiać o piwach, co nam z oferty smakuje najbardziej, a co mniej, i dlaczego. To bardzo ciekawe doświadczenie, zwłaszcza dla mnie, osoby, która z uwagi na problemy zdrowotne nie wybiera się na każdą, dużą piwną imprezę w naszym kraju czy za granicą. Chodząc pośród stoisk zastanawiałem się, czego skosztować i jakie piwa kupić na wynos. Wychodziłem z Targów z ambiwalentnymi odczuciami, ale tylko odnośnie zakupów, bowiem z jednej strony byłem zadowolony z zakupionych egzemplarzy, ale miałem świadomość, że gdyby nie ograniczone zasoby portfela i ciężar, który przyjdzie mi dźwigać, kupiłbym pewnie znacznie więcej piw. Bardzo ucieszyła mnie możliwość zakupu piw z angielskiego browaru The Kernel Brewery. Połasiłem się też na kultowego „Blacka” z Mikkellera, „Duke Of Flanders” z Browaru Szałpiw, a także na „Kelpie” z Williams Bros. Brewing Co. Z polskich nowości przywiozłem do domu między innymi: „Charona” z Browaru Olimp, „Muerto” (Browar Kingpin), „Double IPA” (Doctor Brew), „Imperial Red AIPA” (Browar Birbant), dwa nowe piwa od PINTY i jeszcze kilka innych. Podobnie było z degustowaniem, bowiem było tak dużo materiału do zdegustowania, że pijąc małe próbki i tak nie było się w stanie tego ogarnąć (o kilku zdegustowanych przeze mnie piwach będzie nieco dalej).

Podobnie, jak rok temu, odwiedziłem stoisko z tradycyjnymi wileńskimi przysmakami, ponieważ było tam kilka propozycji wędlin, które bardzo lubię przygryzać do piwa. Można było zamówić sobie mały zestaw degustacyjny za 10 PLN. Moim hitem na PTP okazał się „PiroNugat” z Food Patrolu. Naprawdę nieźle go skomponowali (oprócz mięsa, w skład kanapki wchodziły także: czerwona cebula, gruszka, ser gorgonzola, rukola i orzechy włoskie). Jak widać, „burgerowy kraft” też daje radę!

Poznańskie Targi Piwne to bez wątpienia wielki sukces organizacyjny. Organizatorzy wprowadzili kilka udoskonaleń w stosunku do zeszłorocznej edycji imprezy i w tym roku nie było już chyba na co narzekać. Było dużo piwa, stoiska gastronomiczne, frekwencja dopisała, były ciekawe wykłady i warsztaty. Impreza tętniła życiem i pewnie wielu mogło mieć zastrzeżenia, że kończyła się ona o 22 a nie nad ranem. Tak sobie myślę, że być może za rok warto pomyśleć o większej liczbie food trucków (jeśli byłaby taka możliwość), ponieważ nietrudno było odnieść wrażenie, że jedzenie z mobilnych lokali gastronomicznych cieszy się o wiele większym zainteresowaniem niż tradycyjne kiełbasy, golonki i karkówki z grilla. Przy truckach ludzie czekali w kolejkach po kilkadziesiąt minut za jedzeniem, bo takie było obłożenie, podczas, gdy przy stoiskach z tradycyjnym jedzeniem było ich jak na lekarstwo. Z tego miejsca bardzo dziękuję organizatorom za stworzenie czegoś tak wspaniałego. Kto nie był, niech żałuje i poweźmie mocne postanowienie poprawy w postaci obligatoryjnego stawienia się na przyszłorocznej edycji Poznańskich Targów Piwnych, które na pewno na stałe zagoszczą w kalendarzu piwnych imprez w naszym kraju.

Piwa było tam mnóstwo i sam sobie też nie folgowałem z raczeniem się nim. Chciałem podzielić się z Wami uwagami na temat trzech piw, które najbardziej utkwiły mi w pamięci:

„Eris” (Browar Olimp) – moim zdaniem najlepszy wypust tego browaru. Bardzo ciekawe połączenie belgijskich drożdży i amerykańskich chmieli. Piwo rześkie, owocowe, bardzo pijalne z wyczuwalnymi nutami brzoskwini, moreli, cytrusów. Przypomina „Piknik z dzikiem” z browaru Gzub, ale jest od niego bardziej chmielony. Jeśli będziecie gdzieś widzieć to piwo, zachęcam do spróbowania. Jest to kolejny dowód na to, że amerykański chmiel i belgijskie drożdże to dobre połączenie, o ile nie mierzy się w trzycyfrowe IBU.

„WWA” (Browar Bazyliszek) – nazwa jednoznacznie nasuwa skojarzenia z miastem stołecznym, ale to także akronim od Whisky Wooden Ale. To bardzo ciekawe piwo, w którym postawiono na aromaty słodu whisky (wędzonego torfem) oraz na „aromat dębowej beczki”. Ekstrakt piwa wynosi 18 st. Blg, ale wcale tego nie czuć, co czyni je mocno zdradliwym. To nie jest piwo dla każdego, ale ci którzy lubią aromaty torfowe w piwie powinni się nim zainteresować. W smaku aromat torfowy jest bardzo wyraźny, ale kontrują go nuty ciemnych słodów i posmak dębowy. Akcent dębowy najbardziej wyczuwalny jest na finiszu i jeszcze chwilę po przełknięciu. Bardzo pijalne jak na swoje parametry i specyfikę. Na pewno nie tak torfowe jak wersja fanowska „Smoky Joe” z AleBrowaru, ale wtedy bawienie się piwo „barrel aged” mijałoby się z celem.  

„Dragon Fire” (Pracownia Piwa) – na to piwo miałem ogromną chrapkę, bowiem było ono uwarzone specjalnie na wrocławska imprezę „Beer Geek Madness”, która miała miejsce pod koniec sierpnia tego roku. Przy stoisku krakowskiego pubu „Tap House” dowiedziałem się, że browarowi zostały trzy beczki i postanowiono przywieźć je do Poznania. Jest to imperialne, żytnie IPA, którego ekstrakt początkowy wynosi 18 Blg, moc to 7,6 alk. obj., a goryczka szacowana jest na 120 IBU. Poza dużą ilością chmielu, do kadzi warzelnej dodano trzy odmiany pieprzu  (biały, czerwony i zielony).  Co ciekawe, browar zapowiadał, że piwo ma być nad wyraz pijalne i trzeba przyznać, że te deklaracje nie rozmijają się z prawdą. Moje wyobrażenie tego piwa było takie, że będzie gorzkie i piekące, a tu owszem goryczka  była spora, ale skontrowana przez słody, a nuta pieprzowa najbardziej wyczuwalna była na finiszu i po przełknięciu, gdy leciutko szczypała w gardło i podniebienie. Alkohol w ogóle nie wybijał się w smaku. Piwo jest oleiste i treściwe, mocno chmielone i „dobrze wchodzi”. Takie piwa zapadają w pamięć. Bardzo podobna wydała mi się premierowa i jubileuszowa warka tegoż browaru o nazwie „200!”, przy czym pozbawiona była ona nuty pieprzowej.   

Miło wspominam też „Hadrę” z Pracownia Piwa, „Molly IPA” od Doctor Brew, „Oficera Crabtree” od Gzuba. „Magic” z Widawy przywrócił mi wiarę w to, że w Polsce można wypić dobre ESB. Do tego zestawienia warto dodać „Mc Farmera” z Browaru Reden i „Ola Dubh” z Harviestoun Brewery. Generalnie, postawiłem na polskie piwa, bo było, co próbować. Trafiło się też kilka rozczarowań, ale takie jest życie piwosza. Z żalem stwierdzam, że wielu piw nie udało mi się spróbować…